Podstawowe standardy techniczno-montażowe Stowarzyszenia Dom Drewniany dla lekkiego budownictwa szkieletowego

Podstawowe standardy techniczno-montażowe Stowarzyszenia Dom Drewniany dla lekkiego budownictwa szkieletowego

Fundamenty

Posadowienie budynku spełnia wymagania PN i „Warunków Technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie ” [1] w zakresie przenoszenia obciążeń, izolacyjności cieplnej i warunków gruntowych.

Drewno konstrukcyjne

Do budowy konstrukcji szkieletu stosuje się drewno iglaste, klasa C 24 (dawna k27). Tarcica jest suszona komorowo i czterostronnie strugana z zaokrąglonymi lub sfazowanymi krawędziami wzdłużnymi (alternatywnie 4-stronnie strugana, suszona komorowo i zabezpieczona środkami chemicznymi).

Wilgotność drewna konstrukcyjnego wynosi:

nie więcej niż 19 % – jeśli elementy będą obudowane,

nie więcej niż 23 % – jeśli elementy będą na otwartym powietrzu.

W trakcie budowy drewno, ze względu na warunki atmosferyczne, może osiągnąć większą wilgotność, jednakże zamknięcia elementów konstrukcji w ścianie, poprzez zakładanie paroizolacji, dokonuje się przy wilgotności drewna nie większej niż 19%.

Obowiązkowej impregnacji chemicznej, podlegają podwaliny ścian spoczywające na fundamentach lub płycie fundamentowej, z obowiązkową izolacją poziomą przeciwilgociową.

Podstawowe moduły konstrukcji

Modułami, na których opiera się lekkie budownictwo szkieletowe są wymiary graniczne nie większe niż:

62,5 cm dla słupków ścian,
60 cm dla belek stropowych,
60 cm dla krokwi.

Konstrukcja ściany (Rys. 1)

Powyższe określa się dla drewna litego o grubości nie mniejszej niż 38 mm +/- 1mm. Wymiary modułów określają osiowy rozstaw słupków ścian, belek stropowych i krokwi dachowych.

Właściwe moduły określa jednak projekt konstrukcyjny.

Poszycia stropów, ścian i dachu

Ze względu na wpływ warunków atmosferycznych, oraz właściwości samych płyt, na poszycia stropów, ścian i dachu stosuje się materiały płytowe o właściwościach wilgociouodpornionych, np.: płyty drewnopochodne, płyty gipsowo – włóknowe, płyty na bazie cementu.

Poszycie ścian zewnętrznych (Rys. 2)

Na poszycie ścian zewnętrznych i dachu nie stosuje się deskowania, chyba że deski są suszone komorowo i strugane.

Poszycie stropu (rys. 3)

Belki stropowe – dla zwiększenia izolacyjności akustycznej stropu i uniknięcia efektu skrzypienia podłogi, należy odizolować od poszycia stropu.

Izolacyjność cieplna

Przegrody zewnętrzne budynku spełniają izolacyjność cieplną zgodnie z obowiązującymi przepisami. Dla przegrody zewnętrznej współczynnik przenikalności cieplnej wynosi nie więcej niż 0,3 W/m² K.

Układy warstw przegród

Typowy układ warstw stropu nad przestrzenią podpodłogową – od góry:

– Wierzchnia warstwa wykończeniowa podłogi.

Zgodnie z projektem. Podłoga układana zgodnie z wymaganiami techniczno-montażowymi dla danego systemu podłogi.

– Poszycie stropu.

Materiały płytowe o właściwościach wilgociouodpornionych, np.: płyty drewnopochodne, płyty gipsowo – włóknowe, płyty na bazie cementu o właściwościach wilgociouodpornionych o grubosci stosownej do rozstawu belek stropowych, jednak nie mniej niż 22 mm. Płyty poszycia należy odizolować od konstrukcji stropu.

– Bariera paroizolacyjna

Folia paroizolacyjna lub połączenia płyt poszycia wypełnione masą uszczelniąjącą.

Należy zapewnić ciągłość i maksymalnie możliwą do uzyskania szczelność bariery paroizolacyjnej.

– Konstrukcja stropu

Belki drewniane w rozstawie osiowym nie większym niż 60 cm.

Drewno iglaste, klasa C 24, suszone komorowo i czterostronnie strugane z zaokrąglonymi lub sfazowanymi krawędziami wzdłużnymi (alternatywnie 4-stronnie strugana, suszona komorowo i zabezpieczona środkami chemicznymi).

Konstrukcja stropu na pustką podpodłogową (Rys. 4)

– Izolacja cieplna

Stosuje się wełnę szklaną lub skalną, bądź izolacje oparte na włóknach celulozy. Grubość izolacji cieplnej winna zapewnić izolacyjność cieplną poniżej U = 0,3 W/m²∙K.

– Izolacja przeciwwiatrowa

Folia wiatroizolacyjna zabezpieczająca izolację cieplną przez przewietrzaniem i wilgocią z gruntu.

– Wentylowana przestrzeń podpodłogowa

– Izolacja przeciwwilgociowa na gruncie

Folia budowlana na gruncie ograniczająca migrację wilgoci z gruntu.

Typowy układ warstw stropu międzykondygnacyjnego – od góry:

– Wierzchnia warstwa wykończeniowa podłogi

Zgodnie z projektem. Podłoga układana zgodnie z wymaganiami techniczno-montażowymi dla danego systemu podłogi.

– Poszycie stropu

Płyty poszycia odizolowane od konstrukcji stropu.

– Konstrukcja stropu

Belki drewniane o rozstawie osiowym nie większym niż 60 cm.

Od spodu belek listwy kapeluszowe lub ruszt drewniany montowane prostopadle do spodu belek.

Konstrukcja stropy międzykondygnacyjnego (Rys. 5)

– Izolacja akustyczna

Stosuje się wełnę szklaną lub skalną, bądź izolacje oparte na włóknach celulozy. Układ warstw, w tym minimalna grubość izolacji akustycznej, winna zapewnić izolacyjność akustyczną powyżej 50 dB.

– Wykończenie wewnętrzne

Płyty gipsowo-kartonowe, gipsowo-włóknowe lub cementowo-drzazgowe grub. min. 12,5mm

W przypadku stosowania okładziny drewnianej (boazerii), pod okładzinę należy obowiązkowo stosować płyty gipsowo-kartonowe, gipsowo-włóknowe.

Układ warstw stropu międzykondygnacyjnego (Rys. 6)

Typowy układ warstw ściany zewnętrznej – od wnętrza:

– Wykończenie wewnętrzne

Płyty gipsowo-kartonowe, gipsowo-włóknowe lub cementowo-drzazgowe grub. min. 12,5mm.

W przypadku stosowania okładziny drewnianej, pod okładzinę należy obowiązkowo stosować płyty jak wyżej, stanowiące osłonę przeciwogniową konstrukcji.

W konstrukcji ścian budynku, o osiowym rozstawie słupków 1/3 szerokości płyty, mają zastosowanie płyty o grubości 12,5 mm, natomiast przy osiowym rozstawie belek stropowych czy krokwi dachowych wynoszącym powyżej 1/2 szerokości płyty stosuje się płyty grubości 15 mm,

– Opóźniacz pary wodnej – zwany popularnie paroizolacją

Stosuje się folię polietylenową grubość około 0,15 mm o maksymalnej zdolności przepuszczalności pary wodnej – około 2 – 25 g/m²/24h. Należy zapewnić ciągłość i maksymalnie możliwą do uzyskania szczelność paroizolacji,

– Konstrukcja ściany

Słupki o rozstawie osiowym nie większym niż 62,5 cm.

– Izolacja cieplna

Stosuje się wełnę szklaną lub skalną, bądź izolacje oparte na włóknach celulozy. Minimalna grubość izolacji termicznej winna spełniać wymagania współczynnika U poniżej 0,3 W/m² K.

– Poszycie zewnętrzne

Odpowiednimi na poszycie zewn. ścian są materiały płytowe o właściwościach wilgociouodpornionych np.: płyty drewnopochodne, płyty gipsowo – włóknowe, płyty na bazie cementu o grub. min. 12 mm,

– Wiatroizolacja

Bez względu na rodzaj okładziny elewacyjnej (elewacji), na poszycie zewnętrzne ścian z płyt drewnopochodnych (płyta MFP lub OSB/3) stosuje się wiatroizolacyjną folię ścienną.

Cechą charakterystyczną wiatroizolacyjnych folii ściennych jest paroprzepuszczalność od min. 110 g/m²/24 godz..

Folii wiatroizolacyjnej nie stosuje się na zewnętrzne poszycie ścian wykonane z płyty Fermacell (w przypadku elewacji tynkowej na styropianie lub wełnie).

– Wykończenie zewnętrzne ściany

– siding winylowy lub drewniany,

– tynk na warstwie styropianu ryflowanego mocowanego na kołki lub na styropianie na ruszcie ze szczeliną wentylacyjną

– tynk na wełnie szklanej lub skalnej

– cegła klinkierowa – ze szczeliną wentylacyjną

lub inne materiały elewacyjne ze szczeliną wentylacyjną.

Elewacje układane są zgodnie z wymaganiami techniczno-montażowymi dla danego systemu elewacji.

Typowy układ warstw ściany zewnętrznej (Rys. 7)

Typowy układ warstw ściany wewnętrznej:

– Wykończenie wewnętrzne

Płyty gipsowo-kartonowe, gipsowo-włóknowe lub cementowo-drzazgowe grub. min. 12,5mm.

W przypadku stosowania okładziny drewnianej, pod okładzinę należy obowiązkowo stosować płyty jak wyżej, stanowiące osłonę przeciwogniową konstrukcji.

W konstrukcji ścian budynku, o osiowym rozstawie słupków 1/3 szerokości płyty, mają zastosowanie płyty o grubości 12,5 mm, natomiast przy osiowym rozstawie belek stropowych czy krokwi dachowych wynoszącym 1/2 szerokości płyty lub powyżej stosuje się płyty grubości 15 mm,

– Konstrukcja ściany

Słupki o rozstawie osiowym nie większym niż 62,5 cm.

– Izolacja akustyczna

Stosuje się wełnę szklaną lub skalną, bądź izolacje oparte na włóknach celulozy. W ścianach bez drzwi między pokojami oraz w ścianach bez drzwi między pokojami a pomieszczeniami sanitarnymi minimalna grubość izolacji akustycznej, winna zapewnić izolacyjność akustyczną adekwatnie powyżej 40 lub 45 dB.

Typowy układ warstw w stropodachu i połaci dachu – od wnętrza:

– Wykończenie wewnętrzne
Płyty gipsowo-kartonowe, gipsowo-włóknowe lub cementowo-drzazgowe grub. min. 12,5mm.

W przypadku stosowania okładziny drewnianej, pod okładzinę należy obowiązkowo stosować płyty jak wyżej, stanowiące osłonę przeciwogniową konstrukcji.

W konstrukcji ścian budynku, o osiowym rozstawie słupków 1/3 szerokości płyty, mają zastosowanie płyty o grubości 12,5 mm, natomiast przy osiowym rozstawie belek stropowych czy krokwi dachowych wynoszącym 1/2 szerokości płyty lub powyżej stosuje się płyty grubości 15 mm.

– Opóźniacz pary wodnej – zwany popularnie paroizolacją

Stosuje się folię polietylenową grubości ok. 0,15 mm o maksymalnej zdolności przepuszczalności pary wodnej – około 2 – 25 g/m²/24h. Należy zapewnić ciągłość i maksymalnie możliwą do uzyskania szczelność paroizolacji.

– Konstrukcja stropodachu

Belki drewniane o rozstawie osiowym belek nie większym niż 60 cm.

– Izolacja cieplna

Stosuje się wełnę szklaną lub skalną, bądź izolacje oparte na włóknach celulozy. Minimalna grubość izolacji termicznej winna spełniać wymagania współczynnika U poniżej 0,3 W/m²∙K.

– Folia dachowa – w przypadku stosowania

Stosuje się folie dachowe o paroprzepuszczalności, min. 1000 g/m²/24 g, zalecane 3000 g/m2/24 g.

– Poszycie dachu i szczelina wentylacyjna

Odpowiednimi na poszycie dachu są drewnopochodne materiały płytowe o właściwościach wilgociouodpornionych. Nie stosuje się deskowania, chyba że deski są suszone komorowo, strugane i łączone na pióro i wpust.

W przypadku zastosowania pełnego poszycia dachu, w celu zapewniania właściwej wentylacji połaci, między poszyciem a izolacją cieplna należy zapewnić szczelinę wentylacyjną grubości min. 20 mm. Jednoczesnie należy zapewnić nawiew w okapie dachu i wywiew w kalenicy.

– Pokrycie dachu

Zgodnie z projektem. Pokrycie układane jest zgodnie z wymaganiami techniczno-montażowymi dla danego systemu pokrycia.

Warstwa izolacji w połaci dachu, z płytą poszycia (Rys. 8)

Wentylacja budynku

Budynek ma zapewnioną wentylację poszczególnych elementów:

– przestrzeni podpodłogowej – dla budynków z pustką podpodłogową

– pomieszczeń mieszkalnych – obowiązkowo kuchnia, łazienki, pomieszczenie techniczne, garaż i garderoba

– poddasza użytkowego – połaci dachu,

– poddasza nieużytkowego.

– Przestrzeń podpodłogowa

Zapewnia się wentylację przestrzeni podpodłogowej. Suma powierzchni czynnej otworów wentylacyjnych, zapewniających bieżącą wentylację wynosi 1/500 powierzchni przestrzeni podpodłogowej. Otwory wentylacyjne zlokalizowane są tak, że zapewniają ciągłe przewietrzanie całej przestrzeni podpodłogowej.

– Pomieszczenia mieszkalne

Zapewnia się wentylację pomieszczeń mieszkalnych zgodnie z wymogami normowymi i Warunkami Technicznymi jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

– Połać dachowa – poddasze użytkowe przy pełnym poszyciu

Zapewniona wentylacja połaci dachu:

– nawiew w okapie, zapewniający wentylację każdej przestrzeni pomiędzy krokwiami,

– szczelina wentylacyjna grubości min. 20 mm pomiędzy poszyciem dachu a izolacją cieplną,

– wywiew w kalenicy dachu.

– Poddasze nieużytkowe – przy pełnym poszyciu dachu

– nawiew w okapie, zapewniający wentylację całości przestrzeni poddasza,

– wywiew w kalenicy dachu, zapewniający wentylację każdej przestrzeni między krokwiami.

Powyższe standardy techniczne dla budownictwa szkieletowego dotyczą domów mieszkalnych.

Wykonawca, będący członkiem SDD, zobowiązany jest budować dom zgodnie z normami polskimi i warunkami technicznymi jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, sztuką budowlaną, projektem, umową i załącznikami.

Członek SDD zobowiązany jest przestrzegać powyższe Standardy SDD.

Przed przystąpieniem do wyceny i wykonywania robót budowlanych członek SDD zobowiązany jest do weryfikacji projektu pod względem zgodności ze Standardami SDD i uwzględnienia ich w wycenie i procesie wykonawstwa

Członek SDD udziela 3-letniej rękojmi budowlanej na wykonane prace budowlane.

Opracowano – 30 czerwca 2005 r.

Rada Techniczna Stowarzyszenia Dom Drewniany

Podstawowe standardy techniczno-montażowe dla budownictwa szkieletowego wchodzą w życie z dniem 1 lipca 2005

[1] Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z 2003 r. Nr 33, poz. 270 oraz z 2004 r. Nr 109, poz. 1156)